Onverwachts is het stil,
Onverwachts is hij vertrokken,
Onverwachts had hij zich destijds ook aangekondigd.

Zijn broer Ad was al bijna vijf toen Bert op 31 augustus 1957 werd geboren, in
hetzelfde jaar als waarin de EEG is opgericht en de AOW in werking trad. Voor
Europa, voor Nederland en voor Den Bosch een gedenkwaardig jaar. Ook al was
hij niet gepland, hij was meer dan welkom. Zijn moeder heeft meerdere malen
gezegd dat zij van de kleine Bert heel veel heeft kunnen genieten. De eerste
vier jaar heeft Bert erg met zijn gezondheid gesukkeld. Binnen één jaar lag hij
met een stevige longontsteking in het ziekenhuis. Ook in zijn lagere school
periode bleef het een schriel manneke, een hele moeilijke eter. Toen hij naar
de middelbare school ging en dagelijks een lunchpakketje moest meenemen,
was ma erachter gekomen dat het enige wat hij echt lekker vond een gebakken
ei was. De keus was snel gemaakt: voortaan elke dag een gebakken ei op
brood, want aansterken zou ie.

Na de middelbare school ging Bert naar de Middelbare Detail School in St.
Michielsgestel, het begin van een wat roerige periode. Bert vond het fietsen
naar Gestel wat te ver en wilde dat zijn ouders voor hem een brommer zouden
aanschaffen. Pa van Liempt dacht er iets anders over. Uiteraard was Bert het
daarmee oneens en loste dat op zijn manier op. In de paar dagen dat zijn
ouders voor een korte vakantie in Zeeland waren, had Bert definitief de
schooldeuren achter zich dicht getrokken en was zijn eerste baantje een feit -
Bouman van Bergen, een reformzaak in de stad. Via een baantje bij de
regionale politie kwam hij te werken in Café de Paris. In die horeca wereld
voelde hij zich helemaal senang en diep in zijn hart had hij dat graag tot in
lengte van dagen laten voortduren. In diezelfde periode is Bert nog in militaire
dienst geweest. Bij de eerste de beste oefening scheurde hij zijn enkelbanden
en of het daar aan lag of aan het feit dat hij toen al de mensen om zich heen de
oren van hun kop af kletste, weet ik niet, maar hij hoefde in ieder geval niet
terug te komen. Over de zeventiger jaren kunnen wij verder niet zo veel
verhalen. Zijn broer en zussen waren al uit huis en Bert leefde zijn eigen leven.
De mensen dit daar wel over kunnen vertellen, zitten hier nu vooraan.
Bijzondere vriendschappen, die in die tijd voor het leven gesloten zijn.


Na het horeca avontuur is Bert de administratieve richting opgegaan, als
eerste bij een leverancier van kantoormeubilair. Door reorganisaties,
saneringen en fusies was het werken daar niet bepaald een pretje. Altijd de
druk van wat gaat er nu weer gebeuren en meer specifiek wat gebeurt er met
mijn job. Toen die periode afgesloten was heeft hij een aantal jaren gewerkt bij
een bedrijf in Raamsdonkveer om vervolgens in 2001 als credit manager aan de
slag te gaan bij Bosch Rexroth in Boxtel, waar hij tot het einde toe gewerkt
heeft. Uit zijn verhalen en ook uit de vaktechnische discussie-forums op
internet, waaraan hij nadrukkelijk deelnam, kon je opmaken dat hij het vak van
credit-manager zeer serieus nam. Hij heeft er zeker aan bijgedragen dat deze
discipline in het bedrijfsleven een volwassener status heeft gekregen.

De ware liefde kruiste zijn pad tijdens een 11-11-bal in 1977 – het was Cinthy,
een aanstormend talent in de gezondheidszorg. In 1981 zijn ze gaan
samenwonen. Hun eerste woning bestond uit een paar kamers op de
Aartshertogenlaan. Enige jaren later verhuisden ze naar een echt appartement
op diezelfde Aartshertogenlaan.
Wat niemand voor mogelijk had gehouden, gebeurde toch: in januari 1989
trouwden die twee zowel voor de wet als voor de kerk.
Begin jaren 90 maakte Cinthy wat carrière sprongen met als gevolg dat ze
verder van Brabant af kwam te werken. De consequentie was dat ze dichter bij
haar werk moesten gaan wonen. Dat vooral Bert het hier ongelooflijk moeilijk
mee had zal niemand verbazen. Ze zijn toen in Gouda terecht gekomen en
hebben het daar drie jaar volgehouden. Terug in het Brabant streken ze neer in
Rosmalen , voor een Bosschenaar een acceptabel alternatief.



“Pech ! voor ’t eerst de voeten kapot gelopen. Gestart voor 50, maar helaas na
5 km al de vellen er aan. Gelukkig was minikanjer in de buurt, dus samen
verder. Mooie tocht, mooi weer”


Zomaar een citaat uit zijn persoonlijk wandelboekje. Bert was sportief en
wandelen was heel belangrijk voor hem. Al op 4 jarige leeftijd liep hij met zus
Ria zijn eerste wandeltocht. Velen zijn gevolgd. Hij heeft 4 x de Vierdaagse van
Nijmegen uitgelopen en hij was apetrots dat hij op 15 mei 2011 in Engeland


formeel toegetreden was tot het leger van European Walkers. Om voor deze
onderscheiding in aanmerking te komen moet je in acht Europese landen
geselecteerde wandelmarsen gelopen hebben. Maar lopen bleef niet beperkt
tot Europa. Voorafgaand aan de Olympische Spelen 2008 heeft hij, samen met
Cinthy en 600 andere Nederlandse wandelaars, deelgenomen aan een 3-daags
wandelfestijn in China waarbij zelfs stukken over de Chinese Muur gelopen
werden. Een unieke en onvergetelijke ervaring.
Naast het gewone wandelen deed Bert ook nog aan hardlopen. Wekelijks liep
hij met het loopclubje door de bossen van Rosmalen.
Fietsen was een andere sport die hij graag beoefende en dan niet het recreatief
fietsen. Het moest wat harder gaan. Hij kon intens genieten en er uren over
vertellen als hij weer eens een nieuwe racefiets aangeschaft had. Het enige
waar hij van baalde was dat Cinthy beter en sneller de Mont Ventoux over kon
dan hij.
Wel geprobeerd maar niet geslaagd was schaatsen. Een schaatscursus op de
ijsbaan in Eindhoven ten spijt, de goede slag heeft hij nooit onder de knie
gekregen. Toch heeft hij De Elfstedentocht volbracht, alleen niet op schaatsen.
In de sportschool wat hij geen onbekende. Daar beulde hij zijn lichaam af. Hij
moest en zou tot het gaatje gaan.

Bert was een belezen iemand, had een brede interesse en bezat ongelooflijk
veel kennis. Als Bert over een onderwerp iets wilde weten, dan diepte hij dat
tot in de kleinste details uit. Ik herinner me dat hij op enig moment
geïnteresseerd raakte in whisky en kort daarna kon hij er alles over vertellen.
Het probleem dat hij dan had, was dat hij niet uitverteld raakte. Zat hij eenmaal
op zijn praatstoel - en in feite was elke stoel dat - , dan ratelde hij aan een
stuk door ook als de anderen al lang afgehaakt hadden. En was hij uitverteld,
dan wist hij wel een ander onderwerp aan te snijden om vervolgens met
dezelfde bevlogenheid weer verder te kwekken. In discussie gaan met Bert kon
je eigenlijk ook beter achterwege laten. Bij Bert was het zwart of wit. Dat er
nog 50 tinten grijs waren, had hij nooit van gehoord.
Bridgen was een andere bezigheid die hij graag deed. Vijfentwintig jaar lang
hebben Gerrie en ik met Bert en Cinthy gebridged. Trouw elke zondagavond;
toen ze in Gouda woonden ging dat gewoon door, weer of geen weer. Alleen
tijdens onze vakanties pasten we.


Effe een paar dagen of een weekje weg in een hotelletje vonden ze leuk maar
echt vakantie hadden ze pas als ze samen met hun tentje op stap gingen. Niets
kon dat overtreffen; overdag een beetje rondstruinen in de omgeving en ‘s-
avonds heerlijk genieten van een lekkere maaltijd met een goed glas wijn.
Jarenlang hadden ze in Frankrijk zo hun stekkies, maar de laatste jaren was Bert
helemaal verliefd geworden op Italië. Deels had dat natuurlijk te maken met
zijn liefde voor de Italiaanse keuken. Bert kon uitstekend koken en had daar
heel veel plezier in. Zijn keuken was zijn walhalla en de gerechten die hij op
tafel zette waren van een culinair niveau. Of het nu een OsseBuco ala Milanese
met gremolata was of gewoon een bord Brabantse erwtensoep, het smaakte
altijd lekker.

Bert voelde zich prima thuis in Rosmalen; in zijn hart was hij nog steeds
Bosschenaar. Maar in hart, nieren en alle andere vezels van zijn lijf was Bert
vooral een Oeteldonker. Samen met Cinthy en zijn vrienden werd dat intens
gevierd. Het liefst beeldde hij dan een typetje uit. Zijn clownscreatie is een
ware klassieker geworden. Carnaval was zijn feest, zijn hemel hier op aarde.



De laatste maanden, als we hem bezochten namen we steevast een appel en
wat chocolaatjes mee. Dat was het weinige wat hij nog lekker vond en echt
naar uitkeek. Zo gauw je binnen was vroeg hij erom. Als je het hem dan iets
aanreikte zei hij keurig elke keer weer: DANK JE WEL



Vandaag, 21 december 2012 eindigt na 5200 jaar, de Maya kalender.
Vandaag, 21 december 2012 is het de laatste dag dat Bert in ons midden is.
Vandaag, 21 december 2012 zijn wij het die zeggen , DANK JE WEL .