|
Met deze pagina wil ik iedereen terug
kunnen laten kijken naar de bijzondere dienst van Tij .
Je kunt hier de muziek luisteren die Tij heeft uitgezocht en de
teksten lezen die zijn voorgedragen door Ed van de Kerkhof /zijn
neef Jilles en door Roseriet
Ook kun je
naar een film kijken die door Wiek Lenssen is
gemaakt over de begrafenis van Tij
|
|
 |
Natuurbegraafplaats Weverslo Janslust 11 5812 AT Heide |
|
| |
 |
|
| |
 |
|
|
Onderstaand de teksten van Tij
Kools die zijn voorgedragen door zijn vriend Ed
van de Kerkhof tijdens
de begrafenis van Tij op vrijdag 4 november op
natuurbegraafplaats Weverslo.
Voor Tij, dames en heren, was zijn moeder de
belangrijkste mens in zijn leven. Daarom hebben we samen
de volgende tekst gemaakt, om hier voor te lezen.
Noem mij. Noem mij bij mijn naam. Noem mij Tij.
Mathijs Albertus Kools, geboren op 21 maart 1937, het
derde kind uit het huwelijk van Marinus Kools en Helena
Verheijen.
Noem mij het
kind van mijn moeder.
Ze was nog geen drie toen ze haar eigen moeder verloor.
Op haar elfde ging ze dienen, voor de kost en één paar
schoenen per jaar. Op de dag dat hij 21 werd t == met hem, hij een timmerman, weeskind uit Rotterdam, zij
van de rand van de Peel, Grashoek, de Vliegert.
jpg
De Mariapeel was de horizon van haar jeugd.
Mijn eeuwige heimwee gold haar land, waar het eten
altijd lekkerder en de tuinen mooier waren.
Noem mij Tij.
Noem mij het kind van mijn moeder.
Het werd crisis. Hij vertrok met zijn timmerkist naar
Duitsland. Eerst kwamen er postwissels. En hij soms ook.
Maar hij bleef steeds langer weg. De postwissels ook.
Pas jaren na de oorlog keerde hij weer. En ging toen
opnieuw.
Van haar laatste geld stuurde ze pakketjes via het Rode
Kruis naar mijn vader in Duitsland.
Ze liet ons iedere dag voor hem bidden, een onze-vader,
een weesgegroet.
Toen ze niks meer had, gaf de pastoor haar een papieren
rijksdaalder en zei dat ze ’t eerste halve jaar maar
niet meer terug moest komen. Lena, noemde hij haar,
Lena. ’s Avonds dronk hij wijn. Ik stond naast haar op
de stoep van de pastorie.
Op het gemeentehuis gaven
ze haar niks. Laat je man maar geld sturen, zeiden ze.
We zullen je kinderen naar het gesticht sturen, dreigden
ze.
Op het gemeentehuis wilden ze haar geen peelveldje geven.
De boeren in de buurt brachten ’t beste van de slacht
naar de pastoor. Mijn moeder gaven ze niets.
’s Avonds haalde ik samen met mijn moeder aardappelen
weg uit een kuil bij een boer.
Ze smeerde zuurkoolstamp op onze boterham. Dat vonden we
lekker.
Aardappelen, ach, aardappelen waren er altijd wel.
De naoorlogs Hulp Actie Rode Kruis deelde uit, de HARK.
Ze stuurde haar oudste kinderen, om te dragen. Maar toen
wij als laatste aan de beurt waren, was er niks meer
over. Wij kregen de laatste krukjes, verloren in een
hoek van de lege loods.
Soms mocht ze aan een winkel na sluitingstijd een lapje
stof komen halen, in ’t donker, dat niemand ’t zag.
De dienstbode van Hub van Doorne gaf een aalmoes, aan de
deur.
Een winkelier liet de kachel uit ons huis halen, omdat
mijn moeder achter liep met betalen.
Zo was ons leven. Ze haalden een brandende kachel uit
ons huis.
Mijn moeder verkocht haar trouwring voor twee gulden
vijftig, om eten te kunnen kopen voor ons.
Ze wisten ’t allemaal. Maar alleen Anna kwam. Anna van
der Horst die met haar meisjesnaam Wilbers heette. Haar
zoon stuurde brieven naar de burgemeester, dat zij de
armste mensen van Deurne waren. Anna kwam bij ons. Met
een brood. Ze sneed zes sneeën brood af. En zes plakken
kaas. Voor ons.
Ze wisten ’t allemaal. Maar alleen Anna kwam. Anna van
der Horst die met haar meisjesnaam Wilbers heette.
De rest keek weg.
Ze zong wel eens, mijn moeder. Ze was in haar hart een
vrolijke vrouw van de Limburgse kant van de Peel,
opgewekt van aard, als gras in de lente.
Maar ze heeft vijf jaar gehuild. Ze heeft zes jaar
gehuild, wie zal het zeggen.
Mijn moeder. Moeke.
Noem mij daarom. Noem mij Tij.
Noem mij daarom het kind van mijn moeder.
Alan Parsons Old and Wise |
|
tekst van Ed van de Kerkhof.
Tij. Zoals we hier staan, met z’n allen, zal ieder van
ons wel z’n eigen herinneringen hebben aan Tij. De Tij
van de cyaankali. De Tij van boerderij De Pelikaan. De
Tij van de ballonnen met een aluminiumsliert eraan,
tegen de NAVO-oefeningen. De Tij van Grard Sientje en
z’n hondjes. De Tij die de affiches drukte voor Open
Jongerencentrum De Boerderij en de pamfletten voor
Freeland. De Tij met z’n honderden cassettebandjes. De
Tij van de voedselbank en de Tij van Willie Martinali en
de Rooie Reus en van Henk Wubben. De broer van ons Gerda
en onze Martien, van onze Cor en van ons Annie, van ons
Miep en onze Jan. En van onze Willy, zijn broer die
dinsdag overleed, vier dagen na Tij. De Tij met een
borduurwerkje op de bank. De Tij van de likeurtjes. De
Tij van Roseriet en Micha. De Tij van z’n moeder.
Zo hebben we allemaal onze eigen Tij. Noem z’n naam en
je hebt een verhaal.
Mien schreef deze week vanuit Eersel dat haar Joachim -
Jochem zoals wij hier zeiden - en Tij paradijsvogels
waren en dat ze nu allebei verdwenen zijn met de
Noorderzon. “Om ons heen liggen de oude veren”, schreef
ze.
Dat is een mooi beeld. Een paradijsvogel die vertrokken
is en om ons heen liggen de oude veren.
Ik ben wel eens jaloers geweest op Tij. Omdat-ie zo
godvernakend veel wist van planten. We zijn eens met z’n
tweeën in Zuid Frankrijk beland, in de buurt van Arles,
op zoek naar Vincent van Gogh. In Nederland waren we
vertrokken in de auto van Tij, een Daihatsu 3 cilinder
diesel - dat heb ik onthouden omdat die auto halverwege
stuk ging en er in heel Frankrijk geen klepje voor ’n
Daihatsu 3 cilinder diesel te vinden was en we verder
moesten met een huurauto. Op een gegeven moment zette
Tij de huurauto aan de kant, hij stapt uit, valt op z’n
knieën in de berm en is binnen de kortste keren in een
soort van extase over wat ie daar niet allemaal aantrof.
Dat ging dan vergezeld van de hem bekende kreten: Hè?
Nèè. Wèl? Hè? Echt waor? Hier, moete dì ’s ruiken!
Buitengewoon. Dan schoof hij met dat typische gebaar van
hem, de bril op het hoofd, keek nog eens goed en schoof
vervolgens de vingers onder m’n neus. Om te ruiken. Munt.
Wilde tijm. Anijs. Voor mij zag ’t er allemaal uit als
gras, voor Tij was ’t een prentenboek vol opwindende
kruiden.
Tij wilde wel eens vertellen dat hij maar vijf klassen
lagere school had gehad, maar daarmee deed hij zichzelf
veel te kort. Ik heb hem bij ‘m thuis ‘ns een hele
encyclopedie zien doorwerken, van a tot z, een exemplaar
van honderd jaar oud. Ik kan me nog herinneren hoe
enthousiast-ie was over een recept met hasj erin dat ie
in die oude encyclopedie van ‘m had opgeduikeld.
Dat van die planten had hij o.a. van Gerard Engels uit
Helden-Panningen, een man die op z’n tachtigste nog op
de renfiets naar Parijs fietste. Als-ie bij Tij kwam
had-ie z’n twee tasjes aan de fiets vol met zelfgemaakte
wijn. Ook zo’n paradijsvogel. Samen brachten ze hele
dagen door in de Peel, op zoek naar plantjes en
pijlpunten uit het Stenen Tijdperk. Wat ze niet kenden,
zochten ze op.
Met Nicoline ging hij minstens twee keer per dag naar de
Peel. Hij fotografeerde alle plantjes die ze zagen. Het
werden prachtige foto’s, die foto’s van Tij. ’t Liefst
waren hem de zonnedauw, een klein, vleesetend plantje in
de Peel en het blaasjeskruid, ook zo’n zeldzaam plantje
dat onder water onderwaterbeestjes opzuigt. Thuis in
Veghel had hij nog volop zaad van ‘t bibbergras, ’t spul
waar de gebochelde Hanne, de zuster van Marinus Vlemmix,
Marinus Knipperdol zoals ze ‘m noemden, vroeger mee
langs de deur ging, één bosje voor twee-en-een-halve
cent.
Ook dat verhaal - met foto’s - vinden we terug in die
schatkist met verhalen die hij ons allemaal heeft
nagelaten, tijkools.nl.
Wat hem zo aantrok in de Peel was de stilte. “Da’s heel
gek”, vertelde hij dan, “Als er ’n straaljager over komt,
dan voelde ge nog de stilte van de Pil. As ge in de Pil
gaot liggen, da’s een hele gekke stilte, da’s heel gek.
Heel gek.”
Dat zei-ie dan. Da’s heel gek. En dan draaide hij aan
een plukje haar, achter op zijn hoofd.
We kennen, dames en heren, het verhaal. Hoe in 1974 de
PPD werd opgericht, de Progressieve Partij Deurne. Nog
datzelfde jaar nam Tij het initiatief voor de oprichting
van de werkgroep Milieu, waarin, behalve hij zelf, ook
Oda de Graaff , Annemarie Hendrickx, Nicoline Koning,
Pieter Verstegen en Wim van Kessel zaten. ’t Eerste wat
ze deden was de uitgave van de Peelnota, om de - ik
citeer - “burgers en overheid van Deurne aan te tonen
dat op hun territorium een onvervangbaar natuurgebied
aanwezig is - waarvan een gedeelte nog in ongerepte
staat verkeert - dat zijn uniciteit ontleent aan de
aanwezigheid van veen.”
De gemeente Deurne veegde er uiteraard z’n gat mee af,
met die Peelnota. Onvervangbaar natuurgebied? Mais moest
er komen! De vuilnisbelt lag er al. Weg met dat veen! We
kennen, dames en heren, ook de afloop van het verhaal.
Er vlogen brieven op en neer naar Den Bosch en Den Haag.
Er kwamen Kamervragen. Er kwamen grote verhalen in de
kranten. En dan, In 1979 tenslotte kwam de voorlopige
beschikking van de toenmalige staatssecretaris van
Cultuur, Recreatie en Maatschappelijk Werk, Wim Meijer,
om wat er nog restte van de Deurnese Peel te behouden
als natuurgebied.
Datzelfde Deurne, dat toen geen cent gaf om die hele
Peel, integendeel, dat die Peel het liefst van de kaart
had geveegd, datzelfde Deurne maakt nu reclame met de
Peel, klopt zich op de borst met die prachtige Deurnese
Peel, dat unieke landschap en heel die bla bla meer.
Zonder Tij, dames en heren, zonder Tij Kools hadden ze
nog geen spier smelen meer overgehad, in de hele
gemeente niet.
Daarom is ’t zo mooi dat hij hier ligt in een mand
gevlochten van diezelfde smelen. Het pijpestrootje.
Buntgras. Het gewas van de Peel. Die mand kreeg Tij van
de filmer Wiek Lenssen, die hem in een documentaire
heeft zitten die begin volgend jaar verschijnt.
Tij Kools. Noem zijn naam en je hebt een verhaal. Tij
had wel duizend namen. Die moeten we vandaag maar
allemaal noemen, met elkaar, voor onszelf alleen, tussen
de achtergelaten veren van die prachtige paradijsvogel.
Bryan Guy Adams
Where ever you go
|
|
Tekst Jilles een neef van
Tij
Lieve Tij,
Hier sta ik dan.
Dankbaar ben ik,
dat je me vroeg om hier wat te vertellen.
Het praatje mocht niet te lang duren,
want het zou waarschijnlijk wel koud zijn.
En Ja, ik heb een net pak,
ik heb het zelfs speciaal voor je aangetrokken.
Je hebt de regie goed in handen,
je bent een zorgzame lieve man.
de vele reacties van anderen die terugkijken op een
fijne jeugd met jou spreken daar boekdelen van.
Maar als je kwade zin hebt
en anderen of de natuur onrecht aandoet
Berg je dan maar!
Jij zal niet rusten voor het laatste onrecht bevochten
is.
Jij helpt de hulpeloze en zorgt voor de natuur dat
waardeer ik aan je!
Je bent anders dan anderen,
je voldoet niet aan "hoe het hoort",
je denkt zelf na,
je volgt je hart en je dromen!
Jij durft niet alleen in een volle trein te borduren
maar vind het de normaalste zaak van de wereld,
daar kunnen anderen een voorbeeld aan nemen.
Zoals Apple in zijn reclame al zei:
"De mensen die gek genoeg om te denken
dat ze de wereld kunnen veranderen,
zijn degenen die dat doen."
Jij daarin bent mijn voorbeeld, mijn inspiratie.
Als ik vroeger bij je thuis kwam,
haalden we samen allerlei apparaten uit elkaar
gewoon omdat we wilden weten hoe het werkte
dat heb ik mijn hele jeugd gedaan
soms tot ergenis van mijn ouders
Jouw passie en onderzoeksdrift
hebben niet alleen mijn kinderen, leerlingen en
collega's geraakt,
ik durf zelfs te stellen dat ik er elke baan aan te
danken heb gehad
zelfs op je sterfbed hebben we superfijne gesprekken
gehad over techniek
ik heb veel van je geleerd; je bent een prachtig mens,
ik zal je nooit vergeten!
Ik wil afsluiten met een couplet uit het lied Testament
van Bram Vermeulen
"Als ik dood ga, huil maar niet
ik ben niet echt dood moet je weten
het is maar een lichaam dat ik achterliet
dood ben ik pas als jij me bent vergeten."
|
|
Tekst:
Roseriet
Verlies verwerken is niet loslaten.
Het is anders leren vasthouden;
in de herinnering in plaats van in de werkelijkheid.
Deze tekst had ik maart afgelopen jaar ergens gelezen en
in een notitie ergens op mijn Ipad vastgelegd...
Nu ruim 7 maanden later, lees ik hem onverwachts op het
moment dat ik een tekst voor de afscheidsbijeenkomst van
Tij probeer te gaan maken...hoe snel kan een leven
veranderen en hoe had ik ooit kunnen bedenken nu deze
tekst al te zullen gebruiken...
Tij en ik hebben het de afgelopen tijd regelmatig gehad
over loslaten...
Tij die alles moet loslaten, en dat is veel, heel veel,
en ik die hem moet loslaten
Hoe verschillend dat voelt, maar hoe we daar toch samen
over konden praten. Soms midden in de nacht, als we
beiden wakker werden rond 4.00 uur of 's morgens bij het
wakker worden...soms waren er tranen, maar vaak ook
blijdschap over alle mooie momenten die we samen beleefd
hebben, en dat waren er veel! Maar ook zeker nog deze
laatste bijzondere, intensieve periode...
Deze tekst had ik maart afgelopen jaar ergens gelezen en
in een notitie ergens op mijn Ipad vastgelegd...
Nu ruim 7 maanden later, lees ik hem onverwachts op het
moment dat ik een tekst voor de afscheidsbijeenkomst van
Tij probeer te gaan maken...hoe snel kan een leven
veranderen en hoe had ik ooit kunnen bedenken nu deze
tekst al te zullen gebruiken...
Tij en ik hebben het de afgelopen tijd regelmatig gehad
over loslaten...
Tij die alles moet loslaten, en dat is veel, heel veel,
en ik die hem moet loslaten, maar daarna wel doorgaat en
dus herinneringen mee kan nemen.
Hoe verschillend dat voelt, maar hoe we daar toch samen
over konden praten. Soms midden in de nacht, als we
beiden wakker werden rond 4.00 uur of 's morgens bij het
wakker worden...soms waren er tranen, maar vaak ook
blijdschap over alle mooie momenten die we samen beleefd
hebben, en dat waren er veel! Maar ook zeker nog deze
laatste bijzondere, intensieve periode...
  
Die herinneringen...die zijn er natuurlijk veel, zo gaat
dat als je elkaar ruim 33 jaar kent en bijna 24 jaar
getrouwd bent.
Ik leerde Tij kennen op mijn 23e, in de tijd van de
Vredesmarsen, en op dat moment was Tij 46. Precies 2x zo
oud als ik, maar zoals Tij later vaak zei...het verschil
werd steeds kleiner...
Dit was ook zo bij ons trouwen. Tij gaf onlangs aan dat
hij op zijn 50e nooit verwacht had te trouwen, maar het
op zijn 55e het normaalste van de wereld vond. Toen daar
9 maanden min één dag de geboorte van Micha op volgde,
straalde hij helemaal.
Als een paar jaar later mensen tegen Micha zeiden...oh...met
opa op stap, en Micha zei...dat is mijn papa, tekende
dit een lach op zijn gezicht en dit vertelde Tij
regelmatig en tot op de dag van vandaag vol trots!
Maar ook andere herinneringen komen voorbij...
- de talloze uitstapjes en wandelingen door de Peel en
de laatste jaren de Peelrandbreuk. Mijn vader was o.a.
biologieleraar, maar ik heb nog nooit zoveel van de
natuur geleerd als van Tij. Zijn liefde voor alles wat
bloeit en groeit, en het stoppen van de auto bij het
zien van weer een plantje wat hij al lang niet gezien
had of niet kende, zal ik nooit vergeten.
Maar ook de liefde voor dieren ging ver. Naast de vele
honden en poezen die Tij gehad heeft, denk ik aan zijn
duiven (vroeger), en aan zijn tamme kauwtjes. Eén ervan
vloog vroeger met zijn auto mee als Tij zijn hondjes en
katten in de Peel uit ging laten...en samen hadden we in
Veghel even Karel, die met me meevloog als ik ging
wandelen.
 
- de vele ontmoetingen met diverse mensen. Tij hield van
veel mensen en vooral de mensen die niet helemaal in het
' gewone straatje' pasten, hadden zijn aandacht. Mensen
als Grard Sientje, De Rooie reus, Martinali, Carel
Swinkels, Gerard van Lankveld...ach ja...dat was Tij...
De laatste rustplaats hier van Tij is bij de muze 'de
ontmoeting'; niet voor niets hebben we dit thema
gekozen!
   
de verwondering over heel veel dingen. Tij kon als een
kind zo blij zijn, als hij weer iets nieuws hoorde of
ontdekte. En als Tij jonge kinderen soms dingen hoorde
zeggen was hij helemaal verbaasd over de wijsheid van
zo'n jong kind en kon daar dan enorm van genieten.
Aan de andere kant kon zijn verwondering over veel
dingen ook het negatieve aspect bevatten...het slechte
in de mens was voor hem niet te begrijpen. Hij
sympathiseerde bv. altijd met degene die onderdrukt
werden of waarvan het land bezet wordt, hij vocht tegen
onrecht wat minder bedeelden of vluchtelingen aangedaan
werd of wordt. Hij kon zich daar erg over opwinden en
dat is altijd zo gebleven. Ca. 10 jaar (tot zijn 70e
ongeveer) was hij actief als voorzitter van de
Voedselbank in Veghel en zijn vrijwilligerswerk met
computercursussen waren daar een voorbeeld van. Maar ook
zei hij, de laatste maanden toen hij hele dagen op zijn
rug op bed lag...ik lig hier prinsheerlijk...hoe kan ik
nou klagen, als je aan alle vluchtelingen denkt die niet
eens een dak boven hun hoofd hebben...ook dat was Tij!
De vele openingen en exposities die we gezien hebben,
naast de exposities die Tij zelf door de jaren heen had.
Zijn naaldwerk blijft bijzonder, zijn creativiteit is
onmiskenbaar heel herkenbaar...
En ten slotte natuurlijk de vele vakanties, eerst met de
tent, later vouwwagen en langzaamaan overgaand naar het
vliegtuig en steeds verdere landen. Ierland met Noel en
Nancy en met de boot over de Shannon, de rondreis door
Java, Bali en Lombok, waarvan Tij aangaf daar wel voor
zijn hele leven te willen blijven...de taal die Tij
geleerd had van Indonesische vrienden van vroeger
hielpen daar zeker bij door het directe contact wat hij
daardoor met de bevolking kon hebben. Maar ook de reis
in Marokko en de cruiserondreis in Egypte waren
bijzonder, en niet te vergeten de stedentrip Bejing...
Helaas kon onze laatste cruise die we in het
vooruitzicht hadden niet meer plaatsvinden, net zoals
zijn 80-jarige verjaardag, waar we het feestje al voor
aan het plannen waren...
Tij accepteerde dit, ondanks al zijn verdere andere
plannen ook nog, vrij snel als een gegeven en dat maakte
het wel makkelijker.
Misschien dat het vertrek van Micha uit huis, na het
jarenlange op en neer rijden tussen Veghel en Schiphol,
daar aan bijdroegen en daar ben ik alleen maar heel
dankbaar voor en blij om!
   
En zo kan ik nog lang doorgaan, maar zoals misschien al
eerder gezegd...Tij wilde niet te lange praatjes in
verband met de kou die we zouden moeten doorstaan. Hij
heeft deze tekst nog gelezen, want dat wilde hij graag...
Als het dan toch zo is, als je weet dat je gaat, dan
wilde hij wel weten hoe het zou gaan en dat heeft Tij op
een uitzonderlijke en moedige manier tot in detail,
geregeld. En als dan weer iets klaar was, eindigde Tij
steevast met: "Het is buitengewoon." Een bekende
uitspraak voor ieder die hem goed kent...
Het ergste vond hij eigenlijk wel dat hij er
uiteindelijk zelf niet bij kon zijn!
En ook daar hebben we samen maar een keer hartelijk om
gelachen...
Toepasselijk is het laatste nummer wat Tij voor ons
samen uitzocht:
Without You van Harry Nilsson.
Dag lief! Je was een bijzonder en mooi mens. Bedankt
voor de fijne tijd die we samen hadden. Ik ben trots op
je en ga je enorm missen!
 
De Moorsoldaten
|
|
Ik leerde Tij
ongeveer 25 jaar geleden kennen op hun trouwfeestje
bij hen thuis in Velghel, weet nog goed dat ik tegen
Kristy zei:" wat moet ik daar nu doen?" Kende daar niemand plus
het feit dat Tij al 54 jaar was en ik pas 35 jaar dus;
thuis ging het zo van....."ik ga niet mee wat moet ik daar nu bij
die oude lul".
Ben toch maar mee
gegaan en moet zeggen dat ik daar wel heel erg blij
mee ben, binnen 5 minuten had ik een klik met Tij en
die is nooit meer over gegaan.
Tij werd een vriend voor het leven .
Onvergetelijk
waren onze vele uitstapjes o.a. naar
Moulin Blues
/De Peel/Deurne/CCC.inc/Leudal,
weekendjes weg /Festival Mudial/Peelrandbreuk/fotograferen en nog veel meer andere leuke dingen, te veel om op
te noemen.
Moulin Blues
in Ospel: eerst in een tentje, later met de vouwwagen, heel veel goede en vette
blues
hebben wij daar gehoord en ontdekt.
Het was daar altijd
feest samen met Ad en Willem en
Loek
†
, die daar ook altijd waren.
Met heel veel
bier en Tij's beroemde Wietcake was het daar altijd
dikke pret , en op zaterdag was het vaste prik ... wandelen met een flinke kater
op de grote peel en daar hadden wij dan
hele geprekken over wat er zich afspeelde in wereld
|
De Peel en Deurne stonden heel vaak op ons progamma, eerst de Peel in om te
fotograferen of gewoon te wandelen .
Van Tij leerde ik de
geschiedenis van de mensen die in deze streek woonden,
ook wat planten betreft heb ik van Tij veel opgestoken net
als van mijn vader die wist het ook allemaal.
Als we in de Peel waren dan was
het vaste prik om in Griendtsveen of in Deurne te lunchen.
In Griendtsveen was dat
bij
Herberg de Morgenstond; Tij een Knapzak en ik een
panneke lever en bijna altijd was het te veel voor tij
en altijd zei hij dan "moet je die van mij ook nog hebben?"
In Deurne lunchten we bij de Potdeksel, daar
was het altijd soep en een broodje en thee.
Toen ik Tij nog niet kende en toen
ik een jaar of 18 was kwam ik regelmatig in de boerderij .
Met vrienden toerden wij door
heel Noord Brabant om naar bandjes te gaan kijken, dit is ook
rode draad in mijn leven die ook nog doorging tijdens de
vriendschap tussen Tij en mij.
Tij drukte voor de boerderij en
ik kwam daar .
Dit is ook Met
CCC.inc: ik ben
maar een keer
in Neerkant terecht gekomen en ook Tij kwam daar regelmatig,
weer die rode draad in ons leven.
Wij haden nog zo veel plannen
om te gaan te doen
Ook de weekendjes en de dagjes weg met
Roseriet en soms met Micha en de talrijke avondjes en
etentjes zijn allemaal mooie herringingen .
Voor mij zal de
Peel nooit meer de Peel zijn hoe die was met jou Tij!
Maar ik zal er nog
vaak naar terugkeren met in gedachte de dingen die ik van jou
leerde en mensen die daar geleefd hebben.
Door jou heb ik de
Peel leren kennen en voor altijd in mijn hart gesloten.
Eigenlijk
zou men daar in Deurne een gedeelte van de peel naar jou
moeten vernoemen!
Tij het was buitengewoon om je vriend te zijn.
Het was allemaal
buitengewoon .
Wilt u ook iets schrijven of foto's plaatsen
van Tij op deze pagina mail mijn dan even en dan zorg ik
dat het wordt geplaats .
Mail naar Cees |
|
.jpg)
